‘Maar jij zit ook de hele tijd op je iPhone?’ Het komt nogal eens voor dat mijn dochter dit verzucht, als ik haar opdraag haar schermpje neer te leggen en de earplugs uit te doen. Ze wordt niet graag gestoord in aflevering zoveel van ‘How I met your mother’ of ‘Riverdale’.
En dat begrijp ik eigenlijk heel erg goed. Want ook ik ben enige tijd verslingerd geraakt aan tachtig vierkante centimeter scherm, waarop spelletjes, nieuwtjes, filmpjes, berichtjes en blijf-fit-coach-apps mij de hele dag kunnen bezighouden.
Wat lees ik nog?
De laatste lijvige Rus van duizend pagina’s: het zal alweer een jaar of acht geleden zijn. Een flinke biografie? Wanneer is die van Steve Jobs ook alweer verschenen? Vlot geschreven management- en coachingsboeken gaan nog wel lekker van een iPhone scherm. Maar iets substantieels moet toch echt van papier. En dat doe ik niet meer, sterker nog; ik ben de boekenkast aan het opdoeken en bewaar slechts eerste drukken met hard cover en/of handtekening van de schrijver.
Wat een armoede
Wat luister ik nog?
Alles van Beethoven solo piano heb ik in de kast staan. op CD’s. Maar de installatie ruist en kraakt, daar moet een stofzuiger in. En dat doe ik niet. Want ik heb Sonos en ik heb spotify. Dus zet mijn vrouw ‘Sunday Chill Radio’ op, of ‘Soul forever classics’ in een wildere bui. Terwijl ik een heel enkele keer iets met een speellijst probeer voor elkaar te krijgen. Of ik zoek een album dat ik op CD, in de spotify bieb. Doorgaans zonder resultaat, want de klassieke spotify bieb is een regelrechte ramp qua zoekmogelijkheden. Dus zet ik ‘Piano Classics Radio’ maar aan en hoor voor de duizendste keer de Mondschein sonate passeren.
Wat een armoede
Wat zie ik nog?
In mijn vriendenkring praten we niet meer inhoudelijk over series, maar alleen nog op het niveau van titelkoppen en seizoenen.
‘Breaking Bad?’
Halverwege drie, jij?
Net begonnen. Moest eerst Blacklist afkijken.
Ben ik na seizoen twee mee gestopt.
Wat vond je van Sollinger?
Mijn vrouw vond aflevering één te donker, dus zijn we maar naar Broadchurch gegaan.
Ja, dat kijkt mijn vrouw ook, zij zit in twee, jullie?
Wij ook, derde aflevering ofzo.
Wat een armoede
Wat speel ik nog?
We hebben de Kolonisten, Risk en Ticket to Ride in de kast staan. Maar we spelen het niet, ook al komen onze kinderen qua leeftijd allang in aanmerking. Ze hebben er geen zin in. Excuses, ik heb er geen zin in. Een bord opzetten, alle stukjes en kaartjes bij elkaar zoeken, op kleur. Spelregels nog even snel teruglezen.
Geen zin in.
Tik, daar opent zich Clash Royale en zonder enige handleiding tik ik een oorlogje of zeven weg. Ik leg nog even een paar woordjes in WordFeud en schiet een balletje of veertig in Ballz.
Wat een armoede
De tijd vliegt!
Over pakweg acht jaar zijn onze kinderen het huis uit. Dan heb ik bataljons aan barbarenlegers platgelegd, alle middle of the road klassieke muziek duizend keer gehoord, een halve bibliotheek aan vlot geschreven managementproza verorberd (en niets van onthouden) en kan ik zeggen dat ik alles op Netflix heb gezien, wat al mijn vrienden ook hebben gezien.
‘Wat gaat de tijd toch snel’, zal ik zeggen bij het afscheid van mijn jongste bij zijn vertrek naar zijn studentenkamer. ‘Ik heb het gevoel dat ik je maar nauwelijks heb gesproken, dat we veel te weinig samen hebben gedaan, dat we niet genoeg van elkaar weten, dat ……
Wat een armoede
Langzaam leven
Weg die smartphone. En opnieuw lezen ‘Waarom het leven sneller gaat, als je ouder wordt’, van Douwe Draaisma. Omdat hij laat zien, dat de tijd vliegt als je niet diepgang zoekt, nieuwe dingen onderzoekt, nieuwe wegen bewandelt, je smaak niet meer ontwikkelt, jezelf niet meer uitdaagt. En dan een dik boek opslaan, en een CD opzetten, en een bordspel opzetten en een documentaire terugkijken op uitzending gemist. Met mijn kinderen. En erover praten. Zonder schermpjes erbij. Dat is rijkdom.
Wil jij je leven fundamenteel veranderen?
Als je ergens hierboven dacht ‘eigenlijk heeft ie helemaal gelijk’, dan wordt het tijd om iets aan je leven te veranderen. En als je niet te snel terug wilt vallen in oude gewoonten, dan help ik je daar graag bij. Op een luchtige, humorvolle, confronterende, provocatieve manier, challenge ik jouw gewoontes.
Kom maar praten en iets nieuws proberen, daar begint het mee. Kaizen. Kleine maar besliste stapjes.